1519 - Ritdeila Maríu Lilju og Davíðs Þórs og fleira

Gamla myndin.
Fimm manna tjald.

Já, ég er fljótur að skrifa þegar eitthvað er til að skrifa um. Setti eitthvað upp í gærkvöldi að mig minnir og er tilbúinn með eitthvað fleira núna. Læt það bara vaða.

Willem Buiter á að hafa sagt á fundi í Hörpu um daginn að hæfileikafólk á Íslandi væri óhjákvæmilega álíka margt og í meðalstórri borg erlendis og þessvegna sé ekki hægt að gera ráð fyrir að fá góða menn í fjármálaráðuneytið, utanríkisráðuneytið, Seðlabankann, Fjármálaeftirlitið, dómstólana, Alþingi og viðskiptalífið hér innanlands.

Lausnin sé að fá útlendinga í störfin eða ganga í stærri klúbb. Sá stærri klúbbur sem stendur til boða er ESB. 

Athygli vekur ritdeila Maríu Lilju Þrastardóttur og Davíðs Þórs Jónssonar. Davíð hefur lengi hellt úr skálum guðhræðslu sinnar yfir landslýð með Fréttablaðspistlum og ætti að geta þolað smáandóf. Það gerir hann þó ekki og fellur samstundis í flokk lítilmenna með því að hóta málssókn. Getur semsagt ekki varið sig.

Vissulega er hægt að segja að María Lilja sé með persónulega gildisdóma um Davíð Þór í fyrsta pistli sínum. Ennfremur að hún sé með útúrsnúninga og vilji ekki ræða með siðuðum hætti meginatriði máls þess sem Davíð vakti máls á. Með góðum árangri hafa þeir sem orðið hafa fyrir slíku leitað sér skjóls í gallaðri meiðyrðalöggjöf. Það bætir ekkert fyrir Davíð Þór að fá Maríu Lilju dæmda til sekta. Hugsanlegt er að það takist, en flestir munu eflaust líta á það sem tilraun til þöggunar. Það er háttur lítilmenna að reyna að þagga niður alla gagnrýni. Ef ekki er hægt að svara henni þá á að láta það vera. Ekki vekja athygli á henni með málssókn eða hótunum um málssókn.

Undirbúningur Bandaríkjamanna undir innrás í Íran er í fullum gangi. Talsverð hætta er á að þetta mál ógni heimsfriðnum meira en nokkuð annað. Kreppuræfillinn sem skekið hefur Vesturlönd undanfarið er eins og hver annar smáskjálfti miðað við þetta. Ekki er þó hægt að búast við innrás alveg strax. Líklegt er að nokkra mánuði taki að ljúka undirbúningi. Tryggja þarf stuðning svokallaðs „alþjóðasamfélags“, sem er fyrirbrigði sem alls ekki allir hafa heyrt um. Byrja þarf á loftárásum og þess háttar, en líklegt er að innrás á landi fylgi. Hún verður vandlega undirbúin og allur sá lærdómur sem hægt er að draga af innrásinni í Írak verður notaður.

Eitt er það öðru fremur sem er greinilegur misskilningur hjá „alþjóðasamfélaginu“ og kom bæði í ljós í Íraksstríðinu og Líbýustríðinu en það er að leiðtogar þessara landa, sem vissulega voru harðstjórar hinir mestu, beittu ekki þeim vopnum sem „alþjóðasamfélagið“ óttaðist mest. Það er að segja kjarnorkuvopnum og/eða efnavopnum. Af hverju gerðu þeir það ekki þegar allt var komið í óefni? Mín skoðun er sú að þeir hafi álitið sinn málstað þann rétta og þess vegna ekki viljað gera neitt sem þeir mundu sjá eftir seinna.

Hér endar vegurinn greinilega.

1518 - Eirkatlarnir á Snæfellsnesi og fleira

Gamla myndin.
Fjögurra manna tjald.

Fór í gær á bókasafnið. Tók þar að láni m.a. bók sem heitir „Yfir alda haf“. Hún er eftir Sigurð Ólason. Sá er fæddu 1907. Ekki er neitt útgáfuár að finna á bókinni en margt bendir til að hún sé eldgömul. Fremst í bókinni er þó skrifað með blýanti og sett í hornklofa ártalið 1964 og kann það að vera útgáfuár bókarinnar. Í fyrsta kaflanum er sagt dálítið frá Aroni Hjörleifssyni sem er nokkuð frægur í sögunni. Á hann er minnst í Sturlungu og hann er fæddur árið 1200. Þeir sem áhuga hafa á honum er bent á að Gúgla nafnið hans og lesa sér til um hann. Hér vil ég aðeins geta þess að hann var Snæfellingur og ólst upp með Sturlu Sighvatssyni og var einn af nafntoguðustu  liðsmönnum Guðmundar góða, sem frægastur var biskupa þeirra sem störfuðu á Sturlungaöld.

Síðasti kafli bókarinnar ber nafnið „Leyndardómur eirkatlanna í Rauðamelshraunum“. Þar segir höfundur frá eirkötlum þeim sem fundust skammt frá Ytri-Rauðamel á Snæfellsnesi. Segir hann að þeir hafi fundist fyrir nokkrum árum og er e.t.v. hægt að finna útgáfuár bókarinnar útfrá því. Tilgáta höfundar er að eirkatlarnir (pottarnir) hafi tilheyrt þeim mæðginum Sigríði Hákonardóttur (1648 – 1733) og/eða Oddi lögmanni Sigurðssyni (1681 – 1741) og rökstyður það á ýmsan hátt.

Sá líka um daginn heimildamynd um Bobby Fischer sem nefnd er „Bobby Fischer Against the World“. Sú mynd er greinilega fullgerð fljótlega eftir að Fischer dó en líklega hefur samt verið byrjað á henni mun fyrr. Þessi mynd er um margt nokkuð góð og t.d. er ágætlega fjallað í henni um uppvöxt Bobbys og einvígið sem haldið var hér í Reykjavík árið 1972. Alls ekki er samt hægt að segja að kafað sé djúpt í ævi þessa höfuðsnillings skáklistarinnar. Á einum stað í myndinni segir Fischer að ekki sé rétt að segja að hann hafi verið snillingur í skák heldur sé rétt að segja að hann sé snillingur sem svo hafi viljað til að hafi einbeitt sér að skák.

Margt bendir til að þetta sé einmitt rétt. Fischer virðist halda að hann sé einhver allsherjar snillingur á öllum sviðum. Svo er bara alls ekki. Skoðanir hans á mörgum málum eru einmitt talsvert brogaðar. Mér finnst samt að ástæða sé til að horft sé í gegnum fingur sér með það, vegna þess hve góðum árangri hann náði í skáklistinni. Vissulega eru þeir til sem alls ekki geta fyrirgefið honum margt af því sem hann hefur látið hafa eftir sér. Það er auðvitað rétt að margt af því er ákaflega vanhugsað, en mér finnst ástæða til að láta hann í friði eftir að hann er farinn á vit feðra sinna. (Sem ekki er fyllilega vitað hverjir voru.)

Er ímynd Hornafjarðar deyjandi hreindýr? Það álítur Ómar Ragnarsson. Sjá: http://omarragnarsson.blog.is/blog/omarragnarsson/entry/1201945/ Ekki er hægt að vera með öllu ósammála honum. Forráðamenn Hornafjarðar geta ekki endalaust haldið áfram að vísa hver á annan. Þeim væri nær að láta fjarlægja girðingarafmánina.

Spilað af hjartans lyst.