943 - Þjóðaratkvæðagreiðslan og fleira

Nú er rúm vika þangað til þjóðaratkvæðagreiðsla á að fara fram um Icesave frumvarp það sem Ólafur Ragnar Grímsson forseti Íslands neitaði að skrifa undir. Ekki verður annað séð en stjórnmálamenn keppist við það, hver um annan þveran, að koma í veg fyrir að þessi atkvæðagreiðsla fari fram. 

Sú framkoma er alls ekki boðleg. Atkvæðagreiðslan verður að fara fram. Jafnvel stjórnarsinnar gera ráð fyrir að mun fleiri séu sammála forsetanum en andvígir honum í þessu máli. Úr því sem komið er virðist sjálfsagt að veita ríkisstjórninni og stjórnmálamönnum yfirleitt þá ráðningu að tryggja sem mesta þátttöku í atkvæðagreiðslunni. Efast má um að stjórnmálamenn þori að standa fyrir því að hætt verði við hana.

Stjórnmálamenn munu reyna að túlka þjóðaratkvæðagreiðsluna öðruvísi en sem vantraust á sig en það skiptir ekki máli. Sem tæki til að ráða einhverju varðandi ákvarðanir ríkisstjórnarinnar er atkvæðagreiðslan fyrirfram ónýt. Ef hún verður til þess að ríkisstjórnin hrökklist frá verður bara að hafa það.

Einu má gilda hvort atkvæði er greitt með eða á móti frumvarpinu. Með því að hafa allt sem óljósast eru stjórnmálamenn og þá einkum ríkisstjórnin að vona að sem fæstir greiði atkvæði. Ekki hefur enn verið skorað á fólk að greiða ekki atkvæði en að því mun koma.

Nú er nýhafið Reykjavíkurskákmót. Hið tuttugasta og fimmta í röðinni. Ég man vel eftir því fyrsta sem haldið var árið 1964. Það fór fram í Lídó sem er sama húsið og Fréttablaðið hefur aðsetur sitt í núna.

Mikael Tal var þar á meðal keppenda og varð að sjálfsögðu efstur. Friðrik Ólafsson tók þátt líka og stóð sig ágætlega þó ekki yrði hann efstur.

Aðrir keppendur sem eru mér minnisstæðir eru Nona Gaprindasvili þáverandi heimsmeistari kvenna og Norðmaðurinn Sven Johansen. Ég var áhorfandi þarna nokkrum sinnum og skákskýringar fóru fram í herbergi í austurenda hússins. Teflt var í aðalsalnum og tæknin við flutning leikja í skákskýringarsalinn var ekki mikil.

Treyst var á að þeir sem leið áttu þangað úr aðalsalnum segðu frá nýjustu leikjunum. Ég gerði að minnsta kosti í einni umferðinni talsvert af því að segja í skákskýringarherberginu frá nýjustu leikjunum.

Í eitt skiptið mistókst mér herfilega. Á sýningarborðið í skáksalnum kom leikur sem ég fór snimmhendis með í skákskýringarsalinn. Þar vildu menn (meðal annarra Ingvar Ásmundsson) alls ekki trúa því að þessum leik hefði verið leikið og gerðu mann útaf örkinni til að kanna málið. Þá var búið að skipta um leik á sýningarborðinu og ég hætti þessum flutningi með öllu.