932 - Þegar ég fór í rörið

Nei, ég á ekki við Hvalfjarðargöngin. Rörið sem ég er að tala um hafa víst færri farið í. Ég á við maskínuskrímsli eitt á Borgarspítalanum í Reykjavík. En byrjum á byrjuninni.

Árið 2007 fór ég í rannsókn á Borgarspítalanum og hluti af henni var tilboð um að fara í samanburðarrannsókn sem Íslensk Erfðagreining stóð fyrir. Þetta þáði ég og á því kannski einhvern þátt í gjaldþroti þess fyrirtækis - en er sléttsama. Partur af samanburðarrannsókninni var að fara í vélaróvættina áðurnefndu.

Þessi magnaða vél er einkum eitt stórt og mikið rör. Þessi vél hefur eitthvert íslenskt nafn og jafnvel deild sem nefnd er eftir henni. Man það bara ekki og finnst það ekki skipta miklu máli. Út úr vélinni rann fjöl ein sem líktist legubekk. Þar var ég látinn leggjast . Fyrst var ég reyndar spurður að því hvort mér hætti við innilokunarkennd. Ekki vildi ég viðurkenna það svo ég lagðist á bekkinn. Eina kúlu fékk ég í hendina og var sagt að kreista hana ef ég þyrfti nauðsynlega að komast út.

Konan sem aðstoðaði mig við að koma mér fyrir á bekknum fór síðan út úr herberginu og lokaði á eftir sér. Líklega til að koma sér fyrir við tölvuna sem var í herbergi skammt frá og ég hafði séð fólk sitja við þegar ég kom fyrst inn í herbergið. Þetta var svolítið ógnvekjandi því ég sá strax að ég mundi ekki geta risið upp né lyft höndunum eftir að ég væri kominn inn.

Áður en konan fór sagði hún mér að ég þyrfti að vera þarna í svona 10 til 15 mínútur og mætti ekki hreyfa mig og helst ekki kyngja. Síðan rann bekkurinn eins og fyrir einhverja töfra rakleiðis inn í maskínuna. Ekki var mér bannað að hugsa svo fyrir utan að anda var það eiginlega það eina sem ég gat gert. Komst þó ekki hjá því að kyngja munnvatni öðru hvoru en reyndi að vera fljótur að því.

Leið svo og beið. Engin hljóð bárust til mín frá umheiminum og ég vissi ekkert hvað tímanum leið. Gat næstum ekkert hreyft mig og mátti það ekki. Fæturnir stóðu þó útúr vélinni að ég held. Að lokum var ég orðinn sannfærður um að mun meira en 15 mínútur væru liðnar og starfsfólkið hefði bara gleymt mér. Stillti mig samt um að kreista kúluna og ákvað að gera það ekki fyrr en í síðustu lög. Auðvitað gat kúlan svosem verið biluð og ekki margt sem ég gæti gert við því. Efaðist stórlega um að ég kæmist einsamall og hjálparlaust útúr vélarferlíkinu ef til þess kæmi.

Þegar ég var orðinn endanlega sannfærður um að ég hefði gleymst og allir væru farnir varð ég var við umgang í herberginu og bekkurinn rann út úr vélinni. Þar var þá komin konan sem hafði aðstoðað mig í upphafi. Varð ég nú allshugar feginn og taldi allt vera búið. Svo var þó ekki og átti sér nú stað samtal sem var einhvern vegin svona:

Konan: „Þetta gengur ekki nógu vel hjá okkur. Við fáum myndina ekki skýra. Ertu nokkuð með gervitennur?"

Ég: „Jú, einmitt."

Konan: „Þá verð ég biðja þig að setja þær hér."

Ég: „Sjálfsagt."

Síðan setti ég gervitennurnar á bakkann eða hvað það nú var sem hún rétti í áttina til mín.

Svo rann sleðinn aftur inn í vélina og allt endurtók sig nema hvað nú var ég ennþá sannfærðari en áður um að ég hefði gleymst. Kannski var ég ögn lengur í þetta skipti en veru minni í rörinu lauk þó stóráfallalaust.