1244 - Hugleiðingar um hitt og þetta

Mér hefur alltaf fundist ég standa andlega a.m.k. jafnfætis þeim sem ég hef átt samskipti við. Jafnvel talið sjálfum mér trú um að ég stæði mun framar flestöllum öðrum a.m.k. á einhverju sviði. Samt naut ég ekki þeirrar skólagöngu sem ég hefði kosið og þurft á að halda, svona eftirá séð. Hefði ég á sínum tíma farið í menntaskóla og þaðan í háskóla (að öllum líkindum) hefði líf mitt eflaust orðið allt öðruvísi en það varð. 

Held að sjálfsálitið að þessu leyti hafi hjálpað mér í gegnum lífið. Það hlýtur að vera ömurleg tilfinning að finnast maður standa öðrum að baki. Það að ég skuli ekki hafa orðið einvaldur í heiminum á mínum sokkabandsárum á sér allt saman eðlilegar skýringar. Og ekki meira um það.

Nú þegar ég er orðinn löggilt gamalmenni og þarf ekki lengur fyrir fjölskyldu að sjá er óþarfi að láta fjárhagsáhyggjur hafa mikil áhrif á líf sitt. Þessi ár sem líklega eru eftir eiga bara að vera til skemmtunar. Eiginlega á lífið allt að vera þannig en framundir eða framyfir sextugt eru flestir svo sligaðir af ábyrgðartilfinningu, og það með réttu, að varla er tími til að lifa lífinu.

Bókmenntalega séð er ég jafnan svolítið á eftir öðrum. Núna er ég t.d. að byrja á bókinni „Ljósatími". Hún er eftir Sigurð A. Magnússon og ber undirtitilinn „Einskonar uppgjör". Bók þessi var gefin út árið 2003 og virðist fjalla um ýmislegt. Sigurður A. Magnússon er líka annálaður ritræpukall og ég hef alla tíð haft gaman af að lesa bækur eftir hann. Hreifst t.d. mjög af bókinni sem hann nefndi „Undir kalstjörnu" þó hún væri ansi kjaftasöguleg.

Það getur vel verið að ég minnist oftar á SAM í þessum pistlum mínum. Hann hefur verið svo áberandi í íslensku menningarlífi að hann á það sannarlega skilið. Á margan hátt er hann einstakur. Fáir sem kalla sig rithöfunda hafa tíundað sína verðleika sjálfir jafnoft og jafnýtarlega og hann.

Sá skáldlegi neisti sem margir rithöfundar eru sífellt að rembast við að rækta sem best hefur að mestu látið Sigurð í friði. Þessvegna er svo gaman að lesa hann. Ég þoli líka illa skáldsögur núorðið. Lífið sjálft er langtum mikilvægara. Ef skáldsögur fræða mann um eitthvað mikilvægt getur samt alveg verið þess virði að lesa þær. Annars ekki.

Skákin hefur skipt mig máli í lífinu. Þó ákvað ég að láta hana róa þegar mér fannst hún vera farin að skipta of miklu máli. Hugsanlega hefur hún rænt mig einhverju en kannski hefur hún komið mér að haldi í öðru. Um það er engin leið að fullyrða.

Fótbolta sökkti ég mér líka niður í áður og fyrr. Nú finnst mér hann í flestum tílfellum tímaeyðsla hin mesta. Skil heldur ekki af hverju atvinnuknattspyrnumenn geta illa fallist á að vera kallaðir skemmtikraftar. Það er samt svo sannarlega það sem þeir eru. Þeir bestu þeirra fá líka borgað í samræmi við það.

Kjaftasögur og hjátrú er það sem ég á erfiðast með að þola. Kjaftasögurnar hafa tekið sér bólfestu á netinu. Illmælgi og rógur eru þar auðvitað líka. Það sem áður var tíundað milli sárafárra yfir kaffibollum og ólyginn hafði sagt frá er nú dengt yfir alla hvort sem þeim líkar betur eða verr á fésbók og allskonar samskiptasíðum.

1244 er númerið á þessu bloggi. Árið 1244 var hinn eini og sanni Flóabardagi háður. Frægasta sjóorrusta sem háð hefur verið á Íslandi. P-1244 var númerið á Saabinum mínum þegar ég átti heima á Snæfellsnesi. M-2644 varð það seinna meir.

Sjálfur er ég fæddur árið 1942 en aftur á móti kom Þórður Kakali til landsins árið 1242 til að hefna bræðra sinna og föður sem drepnir höfðu verið í Örlygsstaðabardaga. Las einhverntíma um þetta og held að hann hafi komið að landi að Gásum. Sú atburðarás sem þar hófst endaði svo í Flóabardaganum sjálfum, en Sturlungu ætla ég ekki að endursegja hér.

Vin í eyðimörkinni.