572. - Að blogga um annað en Þjóðargjaldþrotið með stórum staf

Jóna Á. Gísladóttir segist ætla að opna nýja bloggsíðu. Skil hana vel. Mér líður ekki alltaf vel hér á Moggablogginu innan um alla mannkynsfrelsarana. Ætla samt að halda eitthvað áfram. Verst er að mörgum finnst bloggið vera upphaf og endir alls. Víst er það mikilvægt og mér finnst það vera að taka yfir hlutverk hinna hefðbundnu fjölmiðla sem hafa staðið sig illa undanfarið. 

Gamlar minningar eru oft ruglingslegar að því leyti að erfitt er að tímasetja þær.

Eitt sinn var ég í heimsókn á Víðimelnum. Ekki veit ég hve gamall ég var en ég fór með einhverjum af krökkunum þeirra Ingu og Gunnars á leikvöll við Hringbrautina. Líklega hefur það verið gæsluvöllur og ég þá hugsanlega sex ára eða yngri. Finnst þó að ég hljóti að hafa verið eitthvað eldri. Trúlega var það Valli sem fór með mér á leikvöllinn.

Þarna voru allmargir krakkar að leika sér við ýmislegt. Meðal annars voru tveir strákar að leika sér í fótbolta. Markið var hliðgrind nokkur svona einn metri á hæð og nokkuð breið. Hliðið var í steinvegg. Þeir skutu á markið til skiptis og ég horfði á. Eftir eitt skotið kom þeim ekki saman um hvort boltinn hefði farið yfir hliðgrindina eða til hliðar við hana og rifust nokkuð um það. Skyndilega segir annar: "Spyrjum strákinn þarna. Hann sá það áreiðanlega."

Hann átti greinilega við mig og ég man að mér brá ónotalega því strákarnir voru af einhverjum ástæðum orðnið talsvert æstir. Ég hafði horft á þegar skotið var og séð greinilega að boltinn fór yfir hliðgrindina en ekki framhjá henni. Ég þorði samt ekki að segja annað en að boltinn hefði eiginlega farið yfir samskeytin þar sem hriðgrindin og veggurinn komu saman. Ég man ekki hvernig þetta fór á endanum og skil ekki hvers vegna þetta ómerkilega atvik er mér svona minnisstætt.

Kannski hefur mér einhverntíma þótt þetta gott dæmi um ákvarðanafælni mína og flótta frá öllum óþægindum. Einhvers staðar hef ég lesið að minningar okkar séu margar þannig til komnar að hugurinn sé sífellt að fara yfir þær og endurraða ýmsum brotum. Þau sem lengst lifa eru stundum ekkert merkileg nema frá eigin sjónarmiði og hafa kannski bara verið það einhvern tíma. Af hverju atvikin fara ekki í ruslakistuna eins og mörg önnur veit ég ekki.