2405 - Óða fólkið

„Hollustan býr í hringnum“, segir í auglýsingunni. Þetta er dæmigerð auglýsingavitleysa. Þeir sem samið hafa þetta dettur varla í hug að nokkur trúi þessu, en þetta hjómar ágætlega og mjög hátt hlutfall fullyrðinga í auglýsingum er einmitt þessu marki brennt. Þær hljóma vel en oftast er ekkert á bakvið þær og jafnvel er augljóst frá upphafi að um tóma vitleysu er að ræða. Nenni ekki að fjölyrða um þetta en ágætis dægrastytting er að koma auga á augljósar vitleysur í auglýsingum.

Gleypist með glasvatni. Hmm. Er það líkt og kranavatn? Eða kannski eldvatn? Eða stöðuvatn? Nú er ég kominn á það stig í mínu bloggveseni að ég er farinn að safna góðum replikkum. Hver gerir það svosem ekki. Ég hef gert það áður. Eða a.m.k. reynt það. Sennilega gleymt þeim þrátt fyrir það jafnóðum. Sumir setjast bara við ritvélina eða tölvuna og reyna að láta engar sleppa. Það hef ég ekki reynt. Og margar (replikkur) þarafleiðandi týnst. Ein hugmynd er að láta á blaðið það sem manni dettur í hug aðra hverja mínútu. Skyldi það vera skynsamlegt? Ein er sú saga sem ég hef oft sagt. Sú er að jafnan sé ég með einhverja vísu í huganum. Þetta er reyndar alveg satt. Sú sem ég er með núna er svona:

Áður hafði áforn glæst
engin þó að hafi ræst.
Nú er það mín hugsjón hæst:
„Hvenær verður étið næst?“

Einu sinni einsetti ég mér að geyma þessa vísu í huganum þangað til ég væri kominn á elliheimili. Nú er ég semsagt ekki eins viss um að ég endi mína ævidaga á slíkri stofnun. Hvað skyldi þá vera hægt að gera við þessa vísuskömm? Auðvitað er þetta upplagt bloggstöff. Margt verður þannig með tímanum að þó ég hafi ætlað að geyma það þangað til á banastundinni – eða nálægt henni - að það verður ansi lítilvægt að lokum. Nú er ég að verða búinn að skrifa skammtinn minn, segir wordið, svo ég fer bara að hætta.

Nú, er það ekki góða fólkið sem er óða fólkið, er það vonda fólkið? Þetta fer nú að verða svolítið flókið. Hvað ef fólk er nú bara pínulítið gott? Ég skil þetta ekki. Ég verð bara að segja það.

Einhver mynd.