Bloggið mitt

1.7.2008 | 01:12

376. - Æ, þetta er óttalegt píp og jafnvel makalaust málæði líka

Líf okkar stjórnast að miklu leyti af pípi. Reykskynjarar pípa þegar þeim leiðist. Kaffivélar pípa og hverskyns raftæki einnig. Það er meiriháttar stúdía að þekkja öll þessi píp í sundur. Maður hrekkur í kút þegar maður heyrir píp sem maður veit ekki hvaðan kemur og átti alls ekki von á. Bíllinn gæti verið að pípa, eða farsíminn eða eitthvað annað sem maður þyrfti helst að athuga. Svo gæti pípið verið eitthvað sem manni kemur ekkert við. Sjónvarpið er líka stundum sípípandi. Dyrabjöllur hringja þar og farsímar og sú gáfa að geta staðsett hljóð sparar mörg sporin. En stundum bregst manni bogalistin og það er óttalega vandræðalegt að þjóta til dyra þegar enginn er þar.

Þessu ótengt er mér minnisstæð svarthvít ljósmynd sem ég sá fyrir mörgum árum. Mig minnir að ég hafi séð hana hjá Kollu í Álfafelli. Hún hafði verið tekin löngu fyrr í skólaferðalagi sem við höfðum farið í. Myndin var tekin í tómri sundlaug einhvers staðar í Lundarreykjadalnum. Þangað höfum við eflaust komið um Uxahryggi frá Þingvöllum þó ég muni ekki vel eftir því eða hvert við fórum úr Lundarreykjadalnum.

Á myndinni vorum við Jósef Skaftason og Erla Traustadóttir að leika okkur ofan í tómri lauginni. Einhver (kannski Kolla) hafði skrifað aftan á myndina. Sæmi sniðugi, Erla sæta og Jobbi gáfaði. Líklega hefur höfundi þessara orða fundist þetta. Ég er ekkert ósáttur við það. Ég gæti vel trúað að á þessum tíma hafi það verið einkenni á mér hvað ég var óhræddur við að segja það sem mér datt í hug. Þessi náttúra er ef til vill að endurtaka sig hér á blogginu núna, eftir að ég hef áratugum saman verið frekar lokaður og lítið sagt. Ókey, sumum hefur eflaust fundist að ég talaði full mikið.

Einhver var að segja frá því á bloggi að hann hefði farið yfir Fimmvörðuháls og það hefði verið næstum óslitin röð af fólki frá Skógum að Básum. Ekki var nú ástandið þannig þegar ég fór yfir Fimmvörðuháls um árið. Mér er nær að halda að við höfum ekki séð lifandi kvikindi á leiðinni.

Þetta var annars ágætisferð. Ég, Bjössi bróðir og Benni sonur minn fórum saman í þessa ferð ef ég man rétt. Tókum rútu að Skógum á laugardegi og röltum af stað. Leiðin upp á hálsinn var ansi hlykkjótt og löng því við fylgdum árbakkanum. Á einum stað var minningarskjöldur um mann sem hafði drukknað við að detta í ána.

Þegar upp kom var komin þoka. Fyrst komum við að svonefndum Fúkka, en leist ekki á að gista þar. Þóttumst vita í hvaða átt nýji skálinn Útivistar væri og héldum þangað.

Morguninn eftir var svartaþoka og héldum við af stað upp í skarðið milli jöklanna. Þar týndum við slóðinni en fundum hana aftur fljótlega fyrir algjöra tilviljun. Þegar niður kom fórum við þvert yfir Mörkina og í aðsetur Austurleiðar og fengum rútuferð til baka.

Þessi ferðasaga gæti auðvitað verið miklu lengri en ég vil ekki þreyta lesendur mína með því.

Í lokin vil ég benda þeim sem gaman hafa af löngum svarhölum á að þeir virðast vera að vaxa úr hömlu hjá mér við blogg sem skrifuð eru síðan ég kom úr útlegðinni í Grímsnesi. Missið ekki af þessum spennandi skoðanaskiptum. Það geri ég ekki.

Flokkur: Bloggar | Facebook