2172 - 10. maí

Kynslóðirnar koma og fara
kynstur lítil erum við.
Tuldri hinna seint þær svara,
svona reynist almættið.

Ekki get ég mikið að því gert þó einhver vísukorn læðist að mér í morgunsárið. Þessi er síðan í morgun og ég hef svosem engu við hana að bæta. Svona er þetta bara.

Um daginn var ég á einskonar fundi hjá Þórhalli Hróðmars í Hveragerði. Þar slöngvaði Siggi Hermanns fram skoðun sem aðrir fundarmenn höfðu ekki velt mikið fyrir sér:

SH: Eiginlega ættum við ekki að hafa 17. júní fyrir þjóðhátíðardag heldur 10. maí.

(AF = Aðrir fundarmenn.) ??

SH: Já, það er langtum merkilegri dagur.

AF: Af hverju segirðu það?

SH: Þann dag var okkur Íslendingum hent inn í framtíðina úr miðaldamyrkrinu sem hafði umlukið okkur í margar aldir.

AF: Ha.

SH: Já, ég er að tala um 10. maí 1940.

AF: Já, einmitt. Það var þá sem Ísland var hernumið af breska hernum.

SH: Það má segja að allt hafi breyst þann dag. Við hættum að vera einangraðir og smáir og fórum allt í einu að skipta máli. Það eru áreiðanlega fáar þjóðir sem geta bent á jafn gagngera breytingu á þjóðlífinu á ákveðnum degi.

Við ræddum þetta ekki mikið, en auðvitað er ekki hægt annað en samsinna þessu. A.m.k. að vissu marki. Ekki er nokkur leið að neita því að 10. maí 1940 sé dagsetning sem skipti okkur Íslendinga verulega miklu máli. Allar aðrar dagsetningar blikna í samanburðinum. Fæðingardagar skipta í rauninni almenning engu máli. Bara þann sem fyrir því verður að fæðast þann dag og í hæsta lagi foreldra hans og systkini.

Samt sem áður er það svo að núna í sumar, þann 17. júní verða liðin 70 ár frá því að við Íslendingar stofnuðum lýðveldi á Þingvöllum. Þann rigningardag hættum við Íslendingar að vera uppá Dani komnir og bundum trúss okkar við hinn mikla sigurvegara úr heimsstyrjöldinni síðari. Svo yfirgaf hann okkur og allt fór í hund og kött. En það er önnur saga.

Millistéttarvælið hans Sigurðar Hólm hefur sannarlega vakið athygli. Ég sá þessa grein seint í gærkvöldi og það fórst alveg fyrir hjá mér að setja fésbókarlæk á hana þó hún hafi vissulega átt það skilið. Annars eru fésbókarlækin alveg sér kapítuli og framsóknarflokkurinn auðvitað líka. Allt bendir til að honum (flokknum altsvo) verði alveg úthýst hér í Reykjavík í komandi sveitarstjórnarkosningum. Flugvöllur eða ekki flugvöllur á ekki að skipta máli þar. Ef hann á að skipta höfuðmáli í lífi og dauða flokks þá eru alþingiskosningar réttari vettvangur.

Já, það er erfitt að hemja sig, þegar skrifæðið rennur á mann. Minnir að ég hafi sett eitthvað upp á bloggið mitt seint í gærkvöldi. Í morgun vaknaði ég svo frekar snemma og það var eins og við manninn mælt, ég þurfti endilega að skrifa eitthvað og til þess að losna við það úr systeminu er ég að hugsa um að setja það strax upp.

Svolítið ruslaralegt.

Auglýsing.

2171 - Það er þetta með Árborg

Sennilega blogga ég alltof mikið og alltof oft. Get bara ekki að mér gert. Verstur er ég yfirleitt á morgnana. Og ég á áberandi erfitt með að stroka út. Ef ég hef einhverntíma skrifað eitthvað sem mér finnst í lagi að láta flakka á ég oftast mjög erfitt með að senda það ekki frá mér. Auðvitað er þetta bæði kostur og ókostur. Vandmeðfarinn jafnvel. Reyni samt að gera mitt besta. Það sem mér finnst einna mesti kosturinn við þessi skrif mín er hve fjölbreytt þau eru. Kannski eru þau of fjölbreytt og ósamstæð fyrir þann sem les, en ég geri þetta nú fyrst og fremst fyrir sjálfan mig hvort eð er, svo það skiptir litlu máli. Jæja, nú ætla ég að reyna að láta sjálfskoðuninni (-hælninni) lokið að þessu sinni.

Já, það er vandlifað á Selfossi. Kvenfólkið þar (a.m.k. sumt) virðist þannig innréttað að ekki megi horfa á það, nema kannski á einhvern vissan hátt. Að þessari niðurstöðu komst ég (alveg hjálparlaust) eftir að hafa lesið enn eina æsifregnina í DV-inu. Þar með er ég langt kominn með að tilheyra þeim þjóðfélagshópi sem kallaður er „virkur í athugasemdum“. Passaði mig samt á að gera ekki athugasemd við fréttina. Læt þessa blogg-grein duga.

Merkilegt hvað mér finnst landslags ljósmyndir alltaf lélegar ef aðrir en ég hafa tekið þær. Skyldi það vera vegna þess að mínum myndum fylgja alltaf einhverjar minningar? Kannski hafa þær bara áhrif á mig. Er líka alveg hissa á hve margir virðast hrifnir af myndum sem augljóslega eru búnar til í „fótósjopp-forritum“. Samt er það svo, að alls ekki er sama hvernig myndir eru kroppaðar (skornar til) eða litunum breytt. Hver skyldi annars horfa á allar þær símamyndir og vídeó sem verða til þessa dagana?

Í pólitíkinni er það merkilegast að ekkert bólar á svokallaðri reiknivél ennþá. Fólk átti semsagt fyrirhafnarlítið að geta reiknað út hlut sinn í leiðréttingunni svokölluðu. (Herfanginu frá hrægömmunum.) Minnir endilega að hún hafi átt að geta komið „strax“. Nú virðist öruggara að hún komi ekki fyrr en í haust. Óþarfi er að trufla fólk við svo ópólitískan gjörning sem atkvæðagreiðslu í sveitarstjórnarkosningum er. Auk þess getur verið að „hrægammarnir“ verði eitthvað óánægðir með upphæðina.

Kaldastríðsþjóðremba ESB-andstæðinga núna er næstum alveg eins og kommaáróðurinn gegn ameríska hernum og veru hans í landinu á sínum tíma. Auðvitað töpuðu gegnherílandarnir á endanum en þó var því máli aldrei leyft að fara í þjóðaratkvæði á neinn hátt. Helst átti ekki að minnast á svo heitt mál í kosningaundirbúningi.

Það eina góða sem um Sigmund Davíð má segja er hann virðist alls ekki hafa mótaðar hugmyndir eða skoðanir í ESB-málum. Bjarni Ben. er nú einfaldlega einslags laumukommi í því máli vegna þess að hann er í hjarta sínu fylgjandi aðild að ESB. Hann stendur þó ekki nærri nógu mikið uppi í hárinu á frekjunni SDG að öðru leyti.

Nú er Ásgautsstaðamálið loksins komið í dévaffið. Auðvitað gerðist það nokkurnvegin jafnskjótt og ég hætti að blogga um það. Spá mín er sú að það sofni þar hægt og rólega.

Sbankinn.

Kennsla fylgir víst.