3064 - Ehemm

Hvað er það sem er erfiðast við ellina? Ég er bráðum orðnn áttræður svo ég ætti að vita það. Í sem stystu máli er það að finna líkamlega getu og þol hverfa smám saman og koma ekki aftur. Þetta finnst mér eriðast, en ekki er víst að öllum finnist það. Árafjöldinn segir ekki mjög mikið. Samt er eðlegt að miða við hann. Þekki engan sem náð hefur áttræðisaldri samt án þess að hafa misst eitthvað af líkamlegri færni.

Um síðustu helgi vorum við stórfjölskyldan í góðu yfirlæti í smáhýsum við minniborgir.is. Fórum flestöll niður að Sólheimum á laugardeginum og vorum um kvöldið í matarveislu í sameiginlega rýminu. Hafdís átti afmæli. Við Áslaug komum við hjá Bjössa og Lísu og síðan Herði og Ingibjörgu á heimleiðinni. Þar stoppuðum við svolitla stund og þar komu við nokkrir úr stórfjölskyldu Ingibjargar. Svo fórum við heim á Akranes. Erum smám saman að reyna að segja skilið við kófið.

Gamlingjastríðið veldur miklu um það að ég endist ekki til að skrifa neitt að ráði á bloggið mitt. En til þess að einhverjir vilji lesa þetta, virðist það þurfa að vera allreglulegt. Með öðrum orðum: það þarf helst að skrifa á hverjum degi.

Fingrasetningin á tölvuna er svolítið að fara úr skorðum hjá mér, en samt held ég mig við hana. Þegar maður er einu sinni kominn yfir tveggja putta aðferðina er erfitt að hætta við fingrasetninguna. Horfi jafnóðum á það sem ég skrifa, en það gerði ég ekki einu sinni. Skrifelsið er mér í blóð borið. Ekki veit ég hvernig ég færi að ef engin værin ritvélin. Snarhöndin hjá mér er orðin hörmuleg. Var aldrei góð, en nú get ég varla skrifað nafnið mitt skammlaust.

Læt þetta duga að sinni. Vinsældir eru fólgnar í fjöldanum.

Einhver mynd.