2716 - Ætti ég að vera "prepper"?

Einhver hélt því fram í mín bloggeyru að Steini Briem og Ómar Ragnarsson væru sami maðurinn. Ekki hef ég trú á því, en grunsamlegt er þó að Steini skuli ekki vera skráður á Moggabloggið á sama hátt og aðrir. Mér finnst samt gaman að kveðast á við hann. Nú er hann búinn að stimpla sig inn með þessum vísum og getur ekki bara farið.

Að þjóðþekktir menn skuli láta hafa sig útí að söngla auglýsingar frá happadrættis- og öðrum fjárglæfrafyrirtækjum er þyngra en tárum taki. Að Háskóli Íslands og aðrar stofnanir skuli taka við slíkum blóðpeningum er líka ósiðlegt mjög. Eiga peningar að ráða öllu? Að mínum dómi er þetta alveg sambærilegt við eiturlyfjagróða. Auðvitað veit ég vel að mitt álit er fremur léttvægt í þessum sökum, en samt sem áður finnst mér að þetta þurfi að koma fram.

Sennilega er lýðræði skásta stjórnarformið, sem fundið hefur verið upp. Gallalaust er það þó alls ekki. Einnig er hægt að leiða líkur að því að ástandið í heiminum fari örlítið batnandi með árunum. Mannfórnir eru ekki stundaðar og dýrafórnir litnar hornauga. Áfram höldum við að éta flest þau dýr sem við mögulega getum. Hvort grænmeti eða kál allskonar er eitthvað betra skal ósagt látið. Jurtirnar kvarta a.m.k. ekki og kveljast líklega á þann hátt sem við aldrei fáum skilið. Að kjötið sem við étum skuli skömmu áður hafa verið lifandi er satt að segja hálfógeðslegt. Ekki hugsa ég t.d. að líði á mjög löngu þangað til fiskveiðar allskonar verða álitnar ósvinna hin mesta. Og fari þannig sömu leið og landbundnar veiðar. Þær hafa a.m.k. enga efnahagslega þýðingu lengur.

Flest blogg, blaðagreinar, skáldsögur og innlegg á fésbókina eru skrifuð og útbásúnuð í þeim tilgangi aðallega að ganga í augun á einhverjum, að þykjast vera gáfaður, vel að sér, hæfileikaríkur eða fyndinn. Sama er að segja um list-starfsemi alla og eflaust margt fleira. Sjálfur er ég allsekki saklausari af þessari tilhneigingu en aðrir. Ekki þarf að biðjast afsökunar á þessu því segja má að viðurkenning annarra sé öllum nauðsynleg.

Nú þegar hugsanlega allt er að fara í bál og brand í Austurlöndum nær (eins og einu sinni var sagt) er viðeigandi að velta fyrir sér hinum sérkennilegu „preppers“ sem allsstaðar nema á Íslandi virðast vera tilbúnir að leggja talsvert á sig til að hjálpa sér og öðrum, aðallega þó sjálfum sér og sínu skylduliði, ef allt fer á versta veg. Segja má að þetta séu fullorðnir skátar og það töluvert paranojaðir. Bókmenntir til að leiðbeina þessum afvegaleiddu einstaklingum eru talsvert umfangsmiklar. Kannski eru það þeir sem eru gáfaðir, en ekki við sem horfum á þá í forundran.

Einhver mynd.