3064 - Ehemm

Hvað er það sem er erfiðast við ellina? Ég er bráðum orðnn áttræður svo ég ætti að vita það. Í sem stystu máli er það að finna líkamlega getu og þol hverfa smám saman og koma ekki aftur. Þetta finnst mér eriðast, en ekki er víst að öllum finnist það. Árafjöldinn segir ekki mjög mikið. Samt er eðlegt að miða við hann. Þekki engan sem náð hefur áttræðisaldri samt án þess að hafa misst eitthvað af líkamlegri færni.

Um síðustu helgi vorum við stórfjölskyldan í góðu yfirlæti í smáhýsum við minniborgir.is. Fórum flestöll niður að Sólheimum á laugardeginum og vorum um kvöldið í matarveislu í sameiginlega rýminu. Hafdís átti afmæli. Við Áslaug komum við hjá Bjössa og Lísu og síðan Herði og Ingibjörgu á heimleiðinni. Þar stoppuðum við svolitla stund og þar komu við nokkrir úr stórfjölskyldu Ingibjargar. Svo fórum við heim á Akranes. Erum smám saman að reyna að segja skilið við kófið.

Gamlingjastríðið veldur miklu um það að ég endist ekki til að skrifa neitt að ráði á bloggið mitt. En til þess að einhverjir vilji lesa þetta, virðist það þurfa að vera allreglulegt. Með öðrum orðum: það þarf helst að skrifa á hverjum degi.

Fingrasetningin á tölvuna er svolítið að fara úr skorðum hjá mér, en samt held ég mig við hana. Þegar maður er einu sinni kominn yfir tveggja putta aðferðina er erfitt að hætta við fingrasetninguna. Horfi jafnóðum á það sem ég skrifa, en það gerði ég ekki einu sinni. Skrifelsið er mér í blóð borið. Ekki veit ég hvernig ég færi að ef engin værin ritvélin. Snarhöndin hjá mér er orðin hörmuleg. Var aldrei góð, en nú get ég varla skrifað nafnið mitt skammlaust.

Læt þetta duga að sinni. Vinsældir eru fólgnar í fjöldanum.

Einhver mynd.

3063 - Ýmsar hugleiðingar

Get ekki að því gert að mér finnst það veikleiki að þurfa alltaf að vera með einhvern hávaða í eyrunum. Hvort sem það er tónlist, upplestur, erindi eða eitthvað annað. Hljóðin úr umhverfinu eru miklu að mínu áliti miklu merkilegri. Kannski er þetta samt kostur. Með því venst fólk á hraða hugsun. En hvers virði er þessi hraða hugsun ef henni er alltaf stýrt af öðrum. Hljóðum úr umhverfinu er lika stýrt af öðrum. Jafnvel þögninni. Eins og hún getur nú verið gefandi. Lesefni stjórnar maður sjálfur hraðanum á. Kannski lesa ekki aðrir eins hægt og ég. Veit það ekki. Með því að lesa hratt, kemst maður yfir fleiri bækum á stuttum tíma. En hvers virði eru formúlubækur eins og sumar glæpasögurnar eru. Lífsreynslusögur geta hæglega verið mikils virði. Of mikið má þó af öllu gera. Líf annarra getur svosem verið merkilegt, en líf manns sjálfs hlýtur samt alltaf að vera merkilegast.

Með því að athuga 400 listann getur maður séð að sumir hafa gert tilraun til þess að verða vinsælir aftur hér á Moggablogginu. Það er samt ekki eins einfalt og sumir álíta. Vitanlega er enginn (kannski Páll samt) eins vinsæll þar og sumir álitsgjafar eru að því sem sagt er, en það er kannski ekki að marka því þessi ósköp eru öðrum þræði a.m.k. dulbúnar auglýsingar. Merkilegt annars hve Netið hefur sótt í sig veðrið á stuttum tíma. Áður fyrr var maður jafnvel álitinn svolítið skrýtinn vegna áhuga á þessu fyrirbrigði.

Ég reyni yfirleitt að skrifa um eitthvað sem aðrir skrifa ekki um. Stundum leiðir þetta mann útí allskyns vitleysu, en það má leiðrétta. Stundum ratast mér satt orð á munn eins og vani er með þá sem kjöftugir eru. Stundum skrifa ég reyndar um það sem efst er baugi í það og það skiptið, en því er allsekki að treysta.

Kannski er ég breyttur maður eftir þessa miklu þögn sem ég hef tamið mér á þessum síðustu og versta kóftímum. Hugsanlegt er að allir séu meira og minna breyttir eftir þessa miklu reynslu. Ég er ekki bara breyttur með þessa nýju augasteina, hjartsláttartruflanir og hækkandi aldur, heldur er ég kannski ekki eins mikilll einfari, sálrænt séð, eins og ég var. Ég geng heldur ekki nærri því eins hratt og ég gerði, eftir því sem síminn segir. Annars er ég meira og minna símafatlaður og vil helst ekki nota hann nema ég megi til. Kannski skrifa ég meira um þetta einhverntíma seinna. Það er að segja um símafötlunina.

Einhver mynd.

3062 - Hakkinen og Makkinen

Mér til mikillar skelfingar uppgötvaði ég að sagan sem ég setti saman og birti í bloggi númer 3060 var ekki í skjalinu „sögurtxt“, sem ég bjó til og geymi sögurnar sem ég setti saman í fyrra og skrifaði meira og minna í. Eina reglan sem ég setti mér í upphafi var að engin sagan yrði meira en ein blaðsíða. Sumir myndu eflaust segja að það væri bættur skaðinn þó þær týndust. Hef ekki haldið mikið uppá vísnaruglið sem ég hef sett saman gegnum tíðina og ekki eru sögurnar betri. Veit ekki hversvegna ég er að halda uppá þetta, en fyrst ég byrjaði er eins gott að halda áfram.

Mér finnst ég ekki þurfa að segja álit mitt á fréttum dagsins, enda geri ég ráð fyrir að flestum sér nokkurn vegin sama. Sumir virðast halda að nauðsynlegt sé að koma sínu sjónarmiði að í sambandi við hvað sem er. Einkum þó í stjórnmálum. Það er skiljanlegt að fyrrverandi flokksformenn og fyrrum ritstjórar láti svona. En það er til allmikils ætlast að gera ráð fyrir að pöpullinn bíði málþola eftir álitinu sem öllum er sama um. Þessvegna er það sem ég reyni að vera frumlegur í efnisvali og herma ekki eftir neinum. Stundum tekst mér þetta kannski.

Einu sinni var Hakkinen heimsmeistari í formúlu eitt akstri og Makkinen svonefnur á sama tíma heimsmeistari í rallakstri. Báðir voru að sjálfsögð finnskir enda er finnum ekki fisjað saman. Á þeim tíma var orðum svolítið hninað til í frægum talshætti sem talsvert var notaður í formúlunni: „To win a race you have to be finnish.“ í stað: „You have to finish.“ Þarna gátu menn leikið sér með enskuna. Oft er þetta hægt (og auðvelt) með íslenskuna.

Einhvern tíma þegar mönnum var mjög heitt í hamsi í pólitíkinni var sagt: „Það þýðir ekkert að efna og efna og lofa svo aldrei neinu.“ Þetta er í stuttu máli sagt einhver besta pólitíska ræða sem ég veit um.

Einhvern tíma ætla ég að reyna að skrifa um: Introvert, Asperger og Einhverfu. Mig minnir að ég hafi einhvertíma lofað að skrifa um Öfga hægrið og Óða vistrið. Kannski ég reyni það á næstunni.

Einhver mynd.

3061 - Bloggað með hraði

Kannski er ég að komast í þann gírinn að blogga mun oftar en ég hef gert að undanförnu. Vinsælast virðist vera að blogga á þessum stað um stjórnmál og þar að auki með sem ákveðnustum hætti. Þar er ég dálítið illa á vegi staddur því ég er yfirleitt sammála síðasta ræðumanni og sveiflast þannig milli flokka eins og strá í vindi. Allir hafa meira og minna rétt fyrir sér og einfaldast er að vera sömu skoðunar og sá sem maður er að horfa á, lesa eftir eða hlusta á í það og það skiptið. En hvernig á maður að haga sér ef maður skrifar? Einfalt er að leiða hitamál hjá sér eða fara um þau almennum orðum. Þetta er vel hægt að gera, en að lokum verður maður að kjósa og þá er um að gera að gera það rétt. Ég tók uppá því fyrir nokkru að kjósa Píratana og líklega held ég því áfram. Ég ólst nefnilega að nokkru leyti upp með mömmu hennar Birgittu og þegar Sjóræningjarnir komu fyrst fram var ég eiginlega á milli flokka, því ég á alltaf svo erfitt með að ákveða mig. Valkvíði heitir það víst.

En látum stjórnmálin eiga sig og tölum um eitthvað skemmtilegra. Eldgosið er að ég held ópólitískt með öllu þó það sé víst í Suðurlandskjördæmi. Ekki er það nú ónýtt að fá svona túristagos í lok veirufaraldursins. Annars verð ég sennilega að tala varlega hér því viðbrögðin við veiruskömminni eru eða virðast vera á góðri leið með að verða hápólitísk. Vel er samt hægt að fjalla um slíkt (þ.e. viðbrögðin við veirunni) á jákvæðan hátt, en jákvæðir virðast flestir vilja vera.

Sú krafa allra eða a.m.k. flestra um að vera jákvæður umfram allt er samt dálítið vafasöm. Vel er hægt að vera neikvæður á jákvæðan hátt eða svoleiðis. Það vil ég umfram allt vera. Neikvæðnin verður samt jákvæðninni stundum yfirsterkari og ekkert er við því að gera. Framfarir verða engar ef ekki er bent á vitleysurnar.

Eitt af því sem við bloggarar verðum að gera okkur grein fyrir er að „attention span“ fólks fer sífellt minnkandi. Þessvegana er um að gera að hafa bloggin sem styst. Þetta er auðvelt að gera ef fjallað er um pólitík. Langhundar þar eru leiðinlegir.

Einhver mynd.

3060 - Jæja!! sagði hann þegar hann vaknaði, svo sagði hann ekki meira þann daginn

Ég skal alveg viðurkenna það að ég hef verið latur við bloggskrif undanfarið. Ég er meira og minna að segja skilið við flesta fjölmiðla. Mér leiðast þeir. Það er helst að ég hlusti á fréttir og reyndar stundum fleira en það í útvarpi og sjónvarpi. Fréttablaðið fletti ég oft í gegnum, les samt fremur lítið þar. Flakk um lendur Internetsins hugnast mér oft sæmilega. Fésbók lit ég næstum aldrei í og bloggið hefur orðið talsvert útundan hjá mér. Bækur af ýmsu tagi safnast af einhverjum ástæðum að mér og sumar þeirra les ég. Les samt mest í Kyndlinum minum. Af bloggveitum að vera fellur mér einna best við Moggabloggið. Ég veit hverju er að búast við hjá mörgum þar og gott er að vera þar. Til dæmis kom mér það mjög á óvart að ég skuli enn vera Stórhaus þar og meðal 50 efstu þar um slóðir ennþá, þó ég skrifi afar sjaldan.

Fésbók og síminnn hefur mjög sterk tök á fólki. Einu sinni var það sjónvarpið,
Helst var ekki hægt að gera neitt nema á fimmtudögum. Sennilega hefur þetta
verið svipað þegar útvarpið byrjaði. Þá skilst mér að hafi verið hlustað með mikilli andagt. Þó ég sé nú farinn að eldast man ég ekki eftir því persónulega.

Fyrir nokkru tók ég uppá þeim óskunda  að semja smásögur og birta þær í blogginu minu. (það var Jens Guð sem gaf með hugmyndina) Hugmyndin var að lengja bloggin hjá mér svolítið. Samdi eina slíka rétt áðan og læt hann flakka, en ómerkileg er hún. Ætti sennilega að vera jákvæðari og segja hana snilldarverk. En svona er hún:

 

Það var nú svoleiðis með hann Jón á Engi að hann svaf eiginlega ekki neitt. Um túnasláttinn tók hann söguhetjuna í „Sjálfstæðu Fólki“ sér til fyrirmyndar og lagðist ofan á sátuna eða galtann sem um var að ræða og gætti þess að vera sem næst brúninni. Hann var varla búinn að loka augunum þegar hann bylti sér og datt niður og glaðvaknaði við það. Milli Túnaslátta notaði hann aðra aðferð. Þegar hann lagðist upp í rúm á eftir öllum öðrum glaðvaknai hann um leið og hann lagðist útaf. Það var helst að hann festi blund yfir sjónvarpinu, ef fréttirnar voru nógu leiðinlegar. Sem betur fer voru þær það oft, annars hefði Jón ekkert getað sofið. Að fréttunum loknum fékk Jón sér oftast kaffi og flóaða mjólk, ásamt þvi að hann bruddi svefntöflur ótæpilega. Læknistuskan var samt eitthvað á móti því að hann notaði svona mikið af svefntöflum.

Einu sinni um miðja nótt, þegar Jón var andvaka eins og venjulega tók hann eftir að ófreskja nokkur nálgaðist bæinn eftir nýræktinni. Honum leist fremur illa á óvættina en verra þótti honum að sjá að trakað væri á nýræktinni. Svo hann fór út og gekk á móti draugnum og hundskammaði hann. Uppvakninurinn varð skíthræddur við Jón bónda enda var hann á brókinni einni klæða og ekki frýnilegur. Fór hann þessvegna undan í flæmingi og fór eftir gömlu túni á bakvið Jón. En áleiðis að bænum hélt hann og lét ekkert stöðva sig.

Þegar afturgangan kom að bæjadyrunum fór hún rakleiðis inn og flýtti sér mjög. Þegar Jón bóndi kom að bæjardyrunum skömmu seinna fór hann snimmhendis inn í bæjargöngin og lokaði bæjardyrunum sem best hann gat á eftir sér. Því hann ætlaði svo sannarlega að taka í lurginn á draugsa, en þegar hann kom í baðstofuna var draugurinn á leiðinni út um ljórann. Því hafði Jón ekki reiknað með og gat með engu móti farið á eftir honum.

Ekki virtist afturgangan hafa gert neinn óskunda í baðstofunni, en búið var að kveikja á sjónvarpinu og stilla það á nýlega hryllingsmynd sem líklega hefur verið ætlunin að horfa á. Jón mundi ekki eftir því að hafa verið búinn að kveikja á sjónvarpinu, en ákvað samt að horfa á þessa hryllingsmynd sem búið var að velja. Hann varð svo skelkaður við það sem skeðí á hvíta tjaldinu að hann fór beina leið í rúmið og breiddi yfir höfuð.

Sofnaði síðan og bar ekki á þessum lasleika hans eftir þetta.  

Einhver mynd.

3059 - Það er best að halda áfram

Það hefur svo sannarlega verið ætlum mín að blogga oftar en ég hef gert að undanförnu. Mér finnst afar fátt gerast nú um stundir. Það er þá helst að eitthvað gerist sem mig snertir en það má mikið vera ef sjálfmiðun mín hefur ekki farið minnkandi að undanförnu. Samt er það ekkert sérlega vitlaust að segja einkum frá sjálfum sér í blogginu sínu.

Búið er að bólusetja mig í bak og fyrir og það með fizer í bæði skiptin. Rafveningu átti ég að fara í síðastliðinn þriðjudag en þegar ég var búinn að leggjast í aðgerðarrúmið og búið að tengja mig við allskonar vélar og tæki þá var því lýst yfir að ég væri í takti og þarflaust væri að venda mér. Með það fór ég og beið svo eftir Áslaugu fyrir utan Lansann.

Eiginlega er ekkert í fréttum nema bóluefni og eldgos. Ég var eiginlega bólusettur við eldgosum í Skjólkvíargosinu í Hekluhlíðum árið 1970. Já ég var þar og það var að mörgu leyti fyrsta túristagosið á landinu. Ógleymanlegur atburður. Surtseyjargosinu man ég líka eftir og öllu af þessu taginu sem gerst hefur síðan. Ég ætla ekkert að fjalla um mína upplifun núna, en skil þessar vinsældir vel og skora á alla sem treysta sér til að fara og sjá Reykjanesgosið sem nú stendur yfir.

Einu sinni hafði ég svo mikinn áhuga á Formúlu eitt að mér fannst að allir ættu að þekkja á munstrinu á hjálmunum hvaða ökumenn um væri að ræða. Ökumenn liggja (eða lágu þá) á því lúalagi að fá stundum lánaðan hjálm hjá öðrum ökumönnum. Það gat ruglað mann og auglýsendur voru væntanlega ekki alltaf hrifnir. Að þekkja á litnum hvaða lið ætti hvern bíl, fannst mér vera líkt og að þekkja muninn á hægri og vinstri.

Stjórnmálin eru ekkert spennandi núna og verða það sennilega ekki fyrr en nær dregur kosningum. Framboðslistarnir vekja þó stundum athygli og umræður.

Einhver mynd

3058 - Um Villa Vill einu sinni enn

Svolítið er það nú aum útivera að fara bara út á lokaðar svalir, miðað við að fara í klukkutíma morgungöngu eins og ég er vanur. Annars er frábært „gluggaveður“ núna og morgunganga hafin hjá hundaeigendum og fleirum.

Uppgötvaði í gær að Vilhjálmur Örn í Köben hefur gert mér þann heiður að vitna í mín bloggskrif og meira að segja seilst um hurð til að styðja mál sitt:

Í Hveragerði vann Wolf von Seefeld hjá Gunnari Björnssyni í Álfafelli, efst í bænum. Hjá Gunnari unnu margir útlendingar og reyndar fleiri gyðingar en nasistar. Sæmundur Bjarnason, sem er með áhugaverðari bloggarum landsins, vegna stíls og innihalds, minntist lettneska barónsins á bloggi sínu 14.11.2012:

 

Þetta skrifar Vilhjámur og vitnar í mig:

 

Þann 1. september 1958 vann ég í Álfafelli hjá Gunnari Björnssyni og hef verið 15 ára gamall þá. Ástæðan fyrir því að ég man þetta svona vel er að þennan dag var íslenska fiskveiðilögsagan færð út í 12 mílur, ef ég man rétt. Þann dag var starf mitt m.a. að þvo skyggingu af rúðunum í blokkinni sem var áföst vinnuskúrnum. Í Álfafelli vann konan hans Eyjólfs hennar Svanborgar. Hún var þýsk og oftast kölluð Eyfa mín. Af öðrum sem unnu hjá Gunnari um þetta leyti man ég best eftir Hansi Gústafssyni og Lettneska baróninum. Hann var nú víst bara af barónsættum og talaði svolitla íslensku. Einhverntíma var ég að tala um barónstitilinn við hann og hann gerði heldur lítið úr honum og sagði að íslendingar væru allir af barónsættum. Þetta datt mér í hug þegar ég las um ættrakningu „the King of SÍS“.

 

Já, svo gekk þessi SS-doktor í Félag Íslenskra fornleifafræðinga, sem enn hefur ekki veitt honum neinn heiður sem öðrum íslenska ríkisborgaranum með doktorspróf í einhvers konar fornleifafræði. Líklega engin þörf á því.

 

Ekki veit ég hvað ég hef átt við með þessu „the King of SÍS“ en þetta hlýtur að vera rétt hjá Villa. Sjálfur hef ég forðast að vitna í sjálfan mig. Álít mig ekki ennþá vera kominn á forleifastigið þó ég sé farinn að eldast.

Annars finnst mér margt athyglisvert í skrifum Vilhjálms, en samt álít ég hann óhóflega sjálfmiðaðan og gyðingasýki hans jaðra við áráttu.

Um fréttir dagsins og fleiri smámuni ræði ég ekki. Hvað þá um stjórnmál eins og tíðkast mjög hér um slóðir. Jafnvel að menn fái línuna sína hérna. Villi í Köben hefur ekki alltaf skrifað lofsamlega um mig svo þetta er líklega tilraun hans til að viðurkenna að fleira sé til í lífinu en fornleifafræði.

Einhver mynd.

3057 - Bara að láta vita af mér

Það er svosem heilmikið að gerast þessa dagana. Nenni ekki að skrifa um það sem allir skrifa um: Eldgos, bóluefni og þess háttar. Þó hef ég skoðanir á því öllu. Verst hvað þær breytast ört. Þegar ég lít út um gluggann er all hvítt. Þetta er alvöru „páskahret“. Metra að segja hér á Akranesi er svolítill snjór. Vorandi fer hann fljótlega. Snjór og hálka eru mínir verstu óvinir. Ég er orðinn svo gamall.

Horfði í gærkvöldi á þáttinn í sjónvarpinu um Skúla Helgason. Á bókina „Saga Kolviðarhóls“. Mamma vann nefnilega einu sinni þar, að ég held. Annars veit ég fremur lítið um foreldra mína. Eiginlega alveg skammarlega lítið.

Vilhjálmur Örn í Köben skrifaði mér um daginn um lettneska baróninn í Álfafelli. Einhver tók viðtal við mig um Concordiu Jónatansdóttur fyrir nokkru. Veit ekki hver það var, en held að hann hafi tekið það upp.

Ég ætti kannski að halda áfram að blogga. Fer sennilega í rafvendingu í næstu viku. Veit svosem ekki hvað það þýðir. Ætti kannski að fræðast svolítið um það á Netinu.

Sem betur fer eru það ekki margir sem lesa þettta bull í mér. Einhverjir virðast samt gera það.

Best að hafa þetta sem allra styst, þá talar maður síður af sér.

Einhver mynd.

3056 - Marsblogg

Ef ég ætla mér að verða einhvertíma góður í blogginu þá veitir mér ekkert af að halda áfram við það. Eiginlega get ég skrifað alveg þindarlaust hugleiðingar svipaðar þessari. Kannski yrði það heldur þunnur þrettándi þegar yfir lyki. Mér finnst samt skárra að lesa hugleiðingar sem þessar en að endursegja einhverja endalausa vellu úr sjónvarpinu. Nær væri að eyða tímanum í að horfa á vitleysuna. Alltaf gæti skeð að ég skrifaði eitthvað sem vert væri að lesa. Nú er ég reyndar bara að skrifa til þess að skrifa. Það er ömurlegt. Satt að segja óttaleg hringavitleysa. Mér leiðist að skrifa um stjórnmál þó þar sé í sjálfu sér alltaf eitthvað til að skrifa um. Stjórnmálafólk er oft svo vitlaust að auðvelt væri að skrifa um það sem það lætur sér um munn fara. Þó ekki sé nema til að leiðrétta mestu vitleysurnar. Verst ef leiðréttingarnar eru vitlausari en upphaflega vitleysan. Svo gæti alveg farið því ég treysti aldrei sjálfum mér fyllilega.

Þetta eftirfarandi vísukorn er áreiðanlega tilkomið til mín frá mömmu minni eða ömmu. Mér finnst örninn vera kvenkenndur þarna og hefur alltaf fundist það. Sennilega er þetta með öllu meiningarlaust. Bara gamall húsgangur. Bágt á ég með að trúa því að þessar tvær gæðakonur sem ég minntist á hafi farið að finna uppá þessu sjálfar. Er þetta vísa eða ekki? Ég er alls ekki viss. Vel getur verið að þetta sé á einhvern hátt afbakað en svona man ég þetta og finnst það ekki hafa verið hluti að einhverju stærra.

Kalt er mér á klónum
kúri ég einn í sæng
heitara var mér forðum
undir arnar minnar væng.

Febrúar!!! Er virkilega orðið svona langt síðan ég bloggaði síðast? Ekki get ég látið heilan mánuð líða án þess að blogga pínulítið. Einhverntíma var ég svolítið byrjaður, en ekkert varð úr neinu.

Einhver mynd.

3055 - Bakteríuveiðar

Það þýðir ekki annað en blogga eitthvað ef maður ætlast til að einhverjir lesi bloggið manns. Einu sinni ætlaði ég að verða aðal-ellibloggari landsins en það gengur víst ekki. Þó eru ekki margir, að minnsta kosti hér á Moggablogginu, sem hafa í gegnum tíðina bloggað meira en ég. Áður en Gúgli kom til sögunnar besservissaðist ég heilmikið en þeir sem þannig eru virðast vera svo margir að það er ekki neitt merkilegt. Þar að auki er ég nokkuð góður í réttritun, og þessvegna var það sem ég byrjaði að blogga. Samt er ég áberandi illa að mér í greinarmerkjafræði. Kommusetningar eru mér til dæmis að mestu leyti lokuð bók. Nú er ég að hugsa um að skrifa eitthvað um þær bækur sem ég er að lesa hverju sinni.

Bókin sem ég er að lesa núna heitir „bakteríuveiðar“ og er eftir Paul de Kruif (1890 – 1971) og gefin út árið 1935. (á frummálinu 1926). Þýðandi er Bogi Ólafsson og hún er gefið út af hinu Íslenska Þjóðvinafélagi. Ég held að þessi bók heiti Microbe Hunters á frummálinu. Þetta er ákaflega spennandi og vel skrifuð bók og ég er svona hálfnaður með hana og búinn að lesa um Leeuwenhoek, Spallanzani, Pasteur, Koch, Roix og Behring og óhætt er að segja að hún hefur allsekki valdið mér vonbrigðum þó gömul sé. Einu sinni var ég með fordóma fyrir gömlum bókum en það er alveg óþarfi ef um er að ræða bækur af þessu tagi. Þessi bók hlýtur að hafa verið vinsæl á sinni tíð.

Hef verið að velta því fyrir mér undanfarið hvort einhverfa, asperger, introvert og jafnvel ADHD séu ekki náskyldir sjúkdómar. Veit að asperger og einhverfa eru það en er í meiri vafa um hitt. Jafnvel mætti bæta lesblindu í þennan hóp, en þá fer að verða dálítið þröngt þar. Á sennilega eftir að minnast á þetta seinna. Er núna að lesa bók á ensku um Asperger heilkennið (höfundurinn var og er haldinn því.) Þar að auki hefur Þorsteinn Antonsson skilgreint sjálfan sig þannig.

Einhver mynd.