2589 - Halldór Kiljan

Alveg er ég ódrepandi í blogginu. Nú er ég u.þ.b. að verða búinn að venja mig á að skrifa á hverjum degi einhverja endemis vitleysu. Kannski er það ekki allt saman vitleysa því einhverjir láta glepjast og lesa þetta. Allt upp í nokkur hundruð manns. En sleppum því. Samt er ég að monta mig eins og ég geri stundum.

Kannski er það afrek út af fyrir sig að blogga svotil daglega án þess að segja frá neinu. Gallinn er nefnilega sá að ég hef frá engu að segja. A.m.k. finnst mér ég ekki hafa það.

Sennilega þýðir ekkert fyrir mann að halda því fram að auglýsingar hafi engin áhrif á mann. Gjarnan mundi ég vilja vita í kvöld hvernig slagsmálin hjá Gunnari Nelson fara. Ekki minnist RUV á svona heimsfrétt. Samt vil ég ekki gerast áskrifandi að sjónvarpsstöð bara útaf þessu. Auglýsinga- og peningalega séð virðist þetta eiga að koma í staðinn fyrir hnefaleikana sem hafa liðið talsvert fyrir það hve box-samböndin eru eða voru mörg. Kannski var boxið bara ekki nógu blóðugt.

Einhver stærsti gallinn við atvinnuskrifara er hvað þeir fjölyrða lengi um sama hlutinn. Oft dettur þeim eitthvað sniðugt í hug en geta ekki eða vilja ekki og mega varla sleppa þeirri hugsun og fimbulfamba endalaust um hana. Ekki hef ég í hyggju að nefna nein nöfn en vitanlega er ástæðan fyrir því að ég minnist á þetta fyrst og fremst öfund. Enginn hefur ennþá boðið mér svo mikið sem eina krónu fyrir skrif mín. Samt finnst mér þau bera af mörgu sem ég sé annars staðar og líklega er borgað fyrir. Þó veit ég ekkert um það.

Einhverntíma reyndi ég að lesa Fjallkirkjuna eftir Gunnar Gunnarsson en gafst upp á endanum því það sem mér a.m.k. þá fannst vera tómt Guðsorðastagl fór í taugarnar á mér. Helsti kosturinn við Halldór Kiljan hefur mér alltaf þótt vera víðsýni hans í trúmálum. Þó hef ég ekki lesið allar hans bækur.

Kannski ég prófi svona einu sinni að blogga tvisvar á dag. Held þó að ég hafi gert það áður.

Einhver mynd.

2588 - Ómar Ragnarsson

Hef áður lýst yfir aðdáun minni á Bergi Ebba, sem skrifar reglulega í Fréttablaðið. Held að það sé svona vikulega og oftast á fimmtudögum eða föstudögum. Eiginlega er ekkert hægt að endursegja það sem hann heldur fram og ég bendi bara mínum lesendum (sem ekki eru les endur) á að kynna sér það sem hann skrifar.

Bakþankar blaðsins, sem starfsmenn þess eru sennilega skikkaðir til að skrifa, eru oft dálítið áreyslulegir. Stundum eru þeir afleitir og fjalla um einskisverða hluti, en stundum eru þeir ágætir og fjalla um athyglisverð málefni.

Washington Post skrifar um að margir ólöglegir innflytjendur í Bandaríkjunum óttist nú um sinn hag og séu jafnvel hættir að sækja um „food stamps“ þessvegna. Halda að stjórnvöld geti notað það til að „finna“ þá. Þessi fullyrðing blaðsins er partur af gagnrýni þess á Trump forseta sem nú hefur verið gerður afturreka með ferðabann sitt. Ekki eru þó allir möguleikar hans á því að koma sínum vilja fram uppurnir. Eiginlega ætlaði ég að komast hjá því að minnast á Tromparann, en það er erfitt.

Hversvegna í ósköpunum set ég ekki linka þar sem ég vitna í aðra? Stutta svarið er að ég kann það varla. Auðvitað gæti ég vanið mig á það. En ég hreinlega nenni því ekki. Og svo gæti ég, ef ég miða við sjálfan mig, misst lesendur mína á því. Kannski gleyma þeir alveg að koma aftur. Stundum flækist ég fram og aftur um netið með því að klikka á allskyns linka og gleymi hvar ég byrjaði á því. Hver veit nema aðrir séu líkir mér að þessu leyti. Mér finnst linkleysi betra.

„Þegar jörðin þiðnar koma ormarnir upp“. Ómar Ragnarsson heimfærir þetta gamla rússneska spakmæli uppá Trump og Pútín, eins og ekkert sé. Ekki er annað að skilja á honum en að Internetið og allt sem því fylgir sé jörðin en Trump og Pútín ormarnir. Mér finnst dálítið langt gengið að kalla þá félaga orma, en auðvitað ræður Ómar sínum skilningi. Satt að segja er ég ekki frá því að Trump sé að safna glóðum elds að höfði sér. Stjórn hans þarf að gæta fyllstu varúðar í umgengni sinni við Kim Jong Un í Norður-Kóreu því svo virðist samkvæmt fréttum (sem e.t.v. eru frá CIA komnar) sem þar fari harðstjóri sem einskis svífst.

Ef kalda stríðið verður endurvakið eins og miklar horfur eru á verða menn að reikna með að þáttakendur verði fleiri en síðast. Auk Rússa og Bandaríkjamanna er ekki fráleitt að reikna með Kínverjum og jafnvel Norður-Kóreumönnum sem hugsanlegum þátttakendum. 

Allir eru eitthvað skrítnir eða að minnsta kosti pínulítið dularfullir. Langflestir eiga sín leyndarmál sem þeir deila ekki með neinum öðrum. Hvað er það sem plagar mig mest? Kynni einhver að spyrja. Svarið liggur ekki í augum uppi.

Megrunarfæðið sem mér líst best á þessa stundina er: Egg og beikon, gróft brauð, tómatar og hvítlaukur. Ekkert að þessu held ég að sé hefðbundið megrunarfæði nema kannski grófa brauðið og hvítlaukurinn. Af hverju hefur hvítlaukurinn svona slæmt orð á sér? Ég hef aldrei fundið neina lykt af honum. Samt kemur fyrir að ég finni lykt. Lyktnæmur er ég þó ekki.

Bölvað bull er þetta. Get ég ekki talað um eitthvað skysamlegra en mat núna. Það mætti halda að ég væri svangur. Svo er þó ekki. Er jafnvel að hugsa um að fara út að labba núna rétt bráðum. Skelfing eru þessi skrif mín eitthvað sundurlaus. Þannig á skáldskapur að vera. En þetta er nú samt ekki skáldskapur.

Fór út og hér á Akranesi er snjór yfir öllu. Sporrækt um allt. Þarna hefur einhver hlaupið. Svo stoppað. Númer hvað skyldu þessir skór vera? Þarna hefur köttur farið í hringi. Og hundur líka. Þetta spor hlýtur að vera eftir kvenskó. Skyldi þetta vera eftir strigaskó? Svona er hægt að stytta sér stundir. Margt er mannanna bölið. Og misjafnt drukkið ölið. Nú er ég hættur.

Einhver mynd.