2445 - Búsáhaldabyltingin

Þegar við hjónin höfðum lokið við að kaupa bílinn hjá Toyota-umboðinu við Nýbýlaveginn man ég að ég hugsaði eitthvað á þessa leið: „Þetta hlýtur að vera lygi. Lífskjörin eru ekkert svona góð.“ Þetta var í janúar árið 2008. Núna, einu bankahruni og nokkrum ævintýralegum ríkisstjórnarskiptum seinna sé ég að þetta var alveg rétt hjá mér. Þetta var Ford Fusion og við borguðum að mig minnir 1,6 milljónir fyrir hann.

Í september fórum við svo á árshátíð í Kaupmannahöfn og enn hugsaði ég: „Þetta er eitthvað skrýtið. Árshátíðir fyrirtækja eru svosem engin nýlunda, en að þurfa að fara til útlanda til að sækja slíkt. Það er einum of mikið. Þetta hlýtur að enda illa.“ Að vísu var harkaleg gengisfelling búin að eiga sér stað á þessu tíma og ég man eftir því að okkur þótti allt fjandi dýrt í kóngsins Kaupinhafn.

Þrátt fyrir þessar frábæru hugsanir sem kannski eru veruleiki og kannski ekki, sagði ég ekki múkk. Reyndi bara að njóta þessarar óvæntu velgengni.

Svo kom blessað hrunið. Ég segi blessað því ef það hefði komið svolítið seinna má alveg eins búast við því að það hefði riðið okkur að fullu. Man að við sóttum fundina hjá Herði Torfa þó kalt væri í veðri, en misstum af jólatrésbrennslunni. Einhvern vegin var ég aldrei hræddur um að þetta færi á versta veg. Núna er ég heldur ekkert hræddur um það. Samt er ég ansi hræddur um að íslenskar Tortóla-eignir sé óhætt að afskrifa. Þolinmæðin gagnvart slíkum andskota er alveg búin.

Einum Sigmundi Davíð seinna segi ég: „Nú skulum við reyna að passa okkur. Næsta kreppa verður vonandi aðeins grynnri en sú síðasta. Kannski endum við bara á jafnsléttu.“

Langisandur undir sjó.