2203 - Hjallabyggð

Eiginlega er það ágætisuppfinning hjá mér að geta látið allan fjandann flakka hér og vísa svo í það á fésbókinni þar sem flestir eru að sjálfsögðu, nema ég. Flestir sem þar láta ljós sitt skína fjölyrða mjög um Gaza og Hönnu Birnu. Hvorugt þykir mér samt nógu merkilegt til að skrifa um.

Ugglaust hefur utanríkisráðherra talið það hagstætt fyrir íslenska ríkið að skipa Geir Haarde sendiherra. Sérkennilegt samt að skipa mann sendiherra sem hefur kært Íslenska ríkið til Mannréttindadómstóls, en ekki dreg ég í efa skynsemi ráðherrans. Már seðlabankastjóri kemur upp í hugann. Árni Þór er svo líklega hugsaður sem einhverskonar málamiðlun eða friðþæging. Ekki eru allir vinstri grænir ánægðir með þennan gjörning.

Las á fésbókinni (henni er ekki alls varnað) í færslu eftir Hallgrím Helgason um brandarann Fjallabyggð – Hjallabyggð. Stelpur öðru megin, strákar hinum megin, göng á milli. Það er eiginlega ekki hægt að hafa þetta lengra. Ólafur Ketilsson kemur samt upp í hugann. Allt mögulegt kemur upp í hugann. Vandræði með þessa hugarstarfsemi. Hún er alltaf til óþurftar.

Eiginlega er megrunarárangur minn svo góður undanfarið, að ég get vandræðalaust sett beltið í innsta gat. Er það ekki gott hjá mér, eða hvað? Kannski er ekki þorandi að fara lengra. Ef ég gæti látið matarmyndir koma í stað áts væri ég á grænni grein.

Nú er sennilega þung umferð á Suðurlandi. Allir á heimleið frá Vestmannaeyjum. „Bíla-Ormurinn langi“ sem myndir voru af í sjóvarpinu í gærkvöldi líklega kominn á hreyfingu.

Ekki er hægt að blogga bara til þess að blogga. Þetta skilur enginn. Ekki einu sinni ég. Það sem ég á við er að ekki er bara nóg að skrifa einhverja vitleysu. Nógu mikið er nú skrifað af henni. Samt er þetta tóm vitleysa og merkingarlaust með öllu. Svona getur farið þegar maður er að forðast að skrifa um það sem næstum allir hafa áhuga á. Og svo eru það myndirnar.

Ansi er þetta stutt hjá mér, en við því er ekkert að gera.

Grænt.

Gult og grænt.