2155 - Páskar

Nú er semsagt kominn laugardagurinn langi (hehe) og ég hef ekki sett upp blogg síðan á mánudaginn. Eitthvað verður að gera í þessu.

Sýnist að margir bloggarar leggi áherslu á að fjalla bara um eitt málefni í hverju bloggi. Þetta hef ég aldrei getað vanið mig á. Til þess þyrfti ég að blogga oft á dag. Geturðu þá ekki bara skrifað á fésbókina eins og svo margir aðrir? Jú, auðvitað gæti ég það, en tvennt mælir á móti því. Í fyrsta lagi kann ég voðalega lítið á hana og þar að auki yrðu þessi blessuð blogg mín sennilega lesin af ennþá færri ef ég gerði það. Vitanlega veit ég það samt ekki, en íhaldssemi mín er slík að ég held tryggð við Moggabloggið þrátt fyrir allt. Vitanlega er þetta samt bara safn af athugasemdum. Þar er ég semsagt virkur.

Skammstafanir geta flækst fyrir. T.d. held ég að ÖSE þýði Öryggis- og Samvinnustofnun Evrópu. Mest ruglandi er að sumar skammstafanir eins og t.d. NATO eru á ensku en ekki íslensku. Engin furða þó Simma sé uppsigað við þær. Hvernig á t.d. að vita að IMF og AGS er í sumra huga nákvæmlega það sama.

Af hverju kalla Íslendingar sig Íslendinga? Er það ekki bara eitthvert rómantískt rugl? Eiginlega væri miklu sniðugra að heita Grænlendingur. Svo er norski fáninn mun smartari en sá íslenski. Annars er ég orðinn svo vanur því að vera kallaður Íslendingur að ég er hættur að kippa mér upp við það. Hvað er íslensk þjóðremba? Íslensk kjötsúpa sem hellt er yfir hausinn á Björk og Sigurrósu. Já, vel á minnst. Mamma mín hét Sigurrós. Alltaf kölluð samt Rósa. Í mesta lagi Rósa á Bláfelli. Var einmitt að hugsa um það áðan að sniðugt væri að búa til vef sem héti „blafell.is“ en þá er náttúrlega eitthvert smáhótel á Austurlandi búið að stela því léni. Snjallt hjá pabba samt að skíra húsið Bláfell. Þá var nefnilega ekki búið að finna upp götuheiti og húsnúmer. A.m.k. ekki í Hveragerði.

Eiginlega er bara ágætt að skrifa einhverja árans dellu. Kannski verður það snilld með tímanum. Af hverju er snjórinn hvítur? Já, þetta er víst einskonar páskahugleiðing. Svona rugl eins og þetta ætti betur heima á fésbókinni, en svona virðulegu bloggi eins og Moggabloggið þykist a.m.k. stundum vera. „Beautiful nonsense“ var bull eins og þetta einu sinni kallað. Einhver Burrougs sem þó var ekki höfundur Tarsanbókanna og Henry Miller sem var mest krassandi og klámfengnasti rithöfundur sem ég komst í kynni við á unglingsárunum voru skrifaðir fyrir því. Klaus Rifbjerg var líka ágætur, en hélt víst að hann væri alvöru-rithöfundur.

Eftir því sem maður eldist og hefur frá meiru að segja, segir maður minna, en skrifar þeim mun meira. Þannig er það með mig. Mér finnst ég alltaf þurfa að vera að skrifa. Útrás fyrir það fæ ég hér á blogginu mínu. Sumir (margir) fá þá útrás á fésbókinni. Afleiðingin er sú (finnst mér) að hún er óskapnaður sem engin leið er að botna í. Bloggið hefur þó enda en reyndar enga byrjun frekar en fésbókin.

Og svo eru það Ásgautsstaðir. Bráðum verð ég sennilega að taka upp það ráð að hafa niðurlagið alltaf eins. Minna á hvenær ég byrjaði á þessari vitleysu (10. des s.l.) og hvenær ég hætti þessu. (Ekki enn).

Fjöldi af boltum.