2261 - Kilimanjaro

Las nokkrar mjög athyglisverðar greinar í morgun. Það var Hans Kristján Árnason sem benti mér á þær á fésbókinni. Allar fjölluðu þær um mannfjölda á Íslandi. Tvær þeirra voru eftir Þorvald Gylfason, en ein eftir Egil Helgason. Því fer fjarri að þeir Þorvaldur og Egill séu sammála að þessu leyti. Þorvaldur telur Ísland vel geta spjarað sig þrátt fyrir fámennið, en Egill finnur fámenninu satt að segja flest til foráttu. Líklega er sannleikurinn einhversstaðar mitt á milli. Fámennið á Íslandi þarf allsekki að vera okkur neinn fjötur um fót. Staða tungumálsins í þeim fjölbreytta tölvuheimi sem tuttugustu og fyrstu öldinni fylgir er þó verulegt áhyggjuefni að mínu mati. Hætt er við því að við þurfum í framtíðinni að sjá á eftir öðru hvoru; sjálfstæðinu eða tungunni.

Stjórnarfarið á Íslandi er alls ekki eins arfaslakt og sumir vilja vera láta. Að mörgu má samt finna. Fámennið og streð okkar við að halda öllu landinu í byggð ásamt lélegri hagstjórn að mörgu leyti gerir okkur erfitt fyrir. Þó hið dýrmæta tungumál okkar sé mikill kostnaðarauki er það líka mikilvægt uppá samheldni þjóðarinnar til að gera. Þónokkrar krónur gætu hæglega sparast með því að hætta að rembast við að halda öllu landinu í byggð og tungumáli okkar til streitu í hörðum tölvuheimi. Veðurfarið er líka að sumu leyti okkur til trafala en vel væri samt hægt að nota það okkur til framdráttar í ferðaþjónustu allskonar. Efast má einnig um að krónan okkar geti spjarað sig til langrar framtíðar og satt að segja er líklegt að hún hverfi von bráðar.

Mestallt mitt fréttavit (sem ekki er mikið) fæ ég úr Kjarnanum og Eyjunni. Stundum lít ég líka í mbl.is og sömuleiðis fá dv, visir og jonas líka oft að fljóta með og einstaka úrvalsbloggarar einnig. Margt er það líka fréttatengt sem ég fæ fyrst veður af í gegnum fésbókina. Hún er samt með þeim ósköpum gerð að oft er lítið að marka fésbæklingana sjálfa, en linkarnir eru stundum þeim mun meira virði. Já, það má segja að ég hafi eins og fjöldamargir aðrir alveg yfirgefið hið prentaða mál. Netið og sjónvarpið eru næstum því mín eina tenging við raunveruleikann, fyrir utan mína persónulegu reynslu auðvitað.

Eitt af því sem fésbókarfólkið gerir ákaflega vel er að eyða öllum vírusum og ummerkjum um þá. Þetta er alls ekki auðleyst eða einfalt verkefni, heldur er þetta sífelld barátta milli vírushöfunda og þeirra sem ekki vilja hafa þá. Annað sem fésbókarfókið gerir mikið af er að breyta til. Ég er nú svo gamall að ég vil helst hafa allt óbreytt og finnst flestar breytingar gerðar breytinganna vegna. Auðvitað er samt ekki svo. Það verður að taka tillit til margra kynslóða, því það eru ótrúlega margir sem notfæra sér fésbókina. Ekki er ég samt ennþá kominn uppá lag með að nýta mér aðra samfélagsmiðla svosem twitter, instagram, snapchat eða annað.

Bókin um Gunnar á Hjarðarfelli er um margt athyglisverð. Fékk hana á bókasafninu um daginn og er byrjaður að glugga í henni. Man vel eftir Gunnari frá árum mínum á Vegamótum. Skrifa kannski seinna um þessa merku bók. Bókin sem ég er að lesa núna í Kyndlinum mínum fjallar um gönguferð á Kilimanjaro og kostaði ekki neitt á Amazon en þar fékk ég hana fyrir skemmstu. Þessi bók heitir „Kilimanjaro Diaries or, How I Spent a Week Dreaming of Toilets, Drinking Crappy Water, and Making Bad Jokes While Having the Time of My Life.“ og er eftir Evu Melusine Tieme. Ágætis bók og skemmtilega skrifuð. Ferðabækur allskonar og ævisögur þykja mér yfirleitt skemmtilegri en skáldsögur svo ég tali nú ekki um krimma eins og virðast vera mest í tísku núna.

Blokkarbygging undirbúin (sennilega).